خونه مون! :)

به نام خدای رحمن و رحیم

سلام

------------

می شینم پای کارام اما حواسم نیست.. هی صفحه های نت رو این ور اون ور می رم، هی با گوشی ور می رم، هی همه چی رو می ذارم زمین و دوباره صفحات مربوط به کارم که زیاد هم هست رو باز می کنم جلوی چشمم اما بازم فکرم هزارجا می ره که اصلنم نمی دونم کجا!! همین طوری با افکاری مبهم پرسه می زنم همه جا.. همه چیز هم هست الا آرامش درونی...

همه ی این سرگردونی ها و گشتن ها و چه و چه و چه، همه ش برای اینه که انگار دارم دنبال یه چیزی می گردم تا بلکه دقایقی آرومم کنه...

خسته م..

از سرگردونی درونیم خسته م...

خدایا.. این دیگه چه مدلشه؟..

----------------------

پ.ن. برای مخاطب خاص نه ساله ام (!!)

البته دیشب این حسی که بالا نوشتم رو نداشتم، یعنی لااقل زیاد توی این فاز نبودم، اما وقتی حرف می زدیم و داشتی گریه می کردی، نه فقط به خاطر اون حالِت، که برای خیلی چیزهای دیگه منم دلم خواست هاااااای های به حال این دنیا گریه کنم.. این دنیای خودم و تو و خیلی های دیگه... جهنمی که می تونست یه کم خنک تر و مطبوع تر باشه.. آتیشی که می شد سرد بشه و کمی زیباتر.. آبی که می شد روی آتیش ریخته بشه، اما... یا بهتر بگم، آبی که خیلی ها از سر خیرخواهی روی آتیش ریختن و می ریزن، اما اینقدر نمی فهمن که بعضی آتیش ها مثل آتیشای نفت و بنزین، با آب بدتر شعله ور می شن و نابود می کنن و...

هیچ وقت این دنیا رو نمی بخشم...
چه برای نامردی هاش و چه برای خیرخواهی های احمقانه و بی فکرش..

نه فقط به خاطر خودم، که برای عزیزام این دنیا رو نمی بخشم...

چقدر دلم گریه می خواد.. اما لامصب چشمام بازم خشک شده.. وقتایی که خیلی حالم بده اشکمم دیگه نمی یاد.. فقط مات مات می شم و بهت زده..

دلم می خواد زااااااااااار بزنم...

خیلی خسته م.. خیلی له م.. خیلی سرگردونم.. یه چیزی توی وجودم کمه..

دلم اون آرامشی که بالا گفتم رو می خواد.. حتی نمی دونم چه طوری و کجا و از چه طریق، فقط دلم آرامش درونیم رو می خواد.. هم برای خودم هم کسانی که عمیقاً دوستشون دارم.. 

کاش می تونستم کاری بکنم...

از صمیم قلب دعا می کنم خوب باشی و روز به روز بهتر..

خیلی مراقب خودت باش عزیزم.. و قدر خودت رو بدون! :)